Hoe Doom's Combat evolueert naast moderne metalmuziek

De Doom -serie is al lang verweven met de wereld van metalmuziek, een verbinding die duidelijk is vanaf het moment dat je zijn iconische soundtracks hoort of de kenmerkende demonische beelden ziet. De esthetiek van het spel, gevuld met vlammen, schedels en duivelse wezens, weerspiegelt de visuele flair van een Iron Maiden -concert. Deze band met zware muziek is geëvolueerd naast de gameplay van Doom, beide ondergaan meerdere opnieuw uitvindingen over de 30-jarige geschiedenis van de franchise. Vanaf zijn thrash metal wortels heeft Doom gewaagd door verschillende metalen subgenres, met als hoogtepunt de nieuwste aflevering, Doom: The Dark Ages, die krachtige Metalcore-invloeden levert.

In 1993 trok de soundtrack van de originele Doom zwaar uit de metalen scène van de late jaren 80 en vroege jaren 90. Co-maker John Romero heeft openlijk de invloed erkend van bands als Pantera en Alice in Chains, wat duidelijk is in nummers als "Untitled" van de E3M1: Hell Keep Level, met een riff die opvallend vergelijkbaar is met "mond van oorlog" van Pantera. De bredere Doom-score omarmde het thrash-subgenre, namen de geluiden van Metallica en miltvuur in navolging van de spelers door de gangen van Mars met een gevoel van urgentie die overeenkwam met de snelle actie van de game. De tijdloze soundtrack van componist Bobby Prince vulde het onvergetelijke gunplay van de game perfect aan.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Al meer dan tien jaar bleef de muziek van Doom synchroniseren met zijn gameplay, totdat de experimentele Doom 3 in 2004 ontstond. Dit overlevingshorror-geïnspireerde spel introduceerde een langzamer, meer opzettelijk tempo, wat een nieuw geluid nodig had. ID -software zocht nieuwe inspiratie, en hoewel Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen voor het geluidsontwerp, was het Chris Vrenna en Clint Walsh die uiteindelijk het hoofdthema componeerden. Hun werk, dat doet denken aan de 'lateralus' van Tool, bood een passend griezelige achtergrond voor de sci-fi horror-setting van Doom 3. Ondanks het commerciële succes wordt het ontwerp van Doom 3 gezien als een afwijking binnen de serie, hetgeen de bredere evolutie van FPS -games in de vroege jaren 2000 weerspiegelt.

Na een periode van ontwikkelingsuitdagingen keerde Doom in 2016 terug met een volledige revisie. Regisseurs Marty Stratton en Hugo Martin brachten de serie terug naar zijn wortels, met de soundtrack van Mick Gordon met sub-basfrequenties en witte ruis die een hartverscheurende ervaring creëerden. De score van Doom 2016, vaak omschreven als een speelbaar Djent -album, werd een van de meest gevierde in de geschiedenis van de videogames. De uitdaging was toen om dit te overtreffen met Doom Eternal in 2020, die verder in het Metalcore -genre leunde, wat de invloed van banden als Breng Me the Horizon en Architects weerspiegelde. Ondanks enige controverse over de uiteindelijke mix, was de impact van Gordon niet te ontkennen, waardoor verpletterende afbraak werd vergezeld met elektronische elementen.

DOOM: The Dark Ages introduceert een nieuw hoofdstuk, met gameplay die verschuift van Eternal's snelle actie naar een meer opzettelijk tempo, met een Captain America-achtig schild en massieve mechs. De soundtrack, vervaardigd door de afwerking, put uit zowel eerdere als heden metaalinvloeden, en combineert de zware storingen van losgeklopt met thrash-achtige elementen die doen denken aan de originele ondergang. Deze evolutie weerspiegelt de bredere trends in modern metal, met banden die over genres experimenteren.

Zoals Doom: The Dark Ages belooft voort te bouwen op de erfenis van de serie, is het duidelijk dat de gevechten en soundtrack van de game centraal blijven in zijn aantrekkingskracht. Met nieuwe gameplay -elementen zoals het rijden op mythologische wezens en het besturen van gigantische mechs, verlegt Doom grenzen terwijl hij trouw blijft aan zijn wortels. De opwinding rond zware muziek en de nieuwste aflevering van Doom suggereert dat fans een spannende ervaring hebben, met gunplay en een potentieel nieuw favoriet metalalbum om naar uit te kijken in mei.